Bukittinggi, czyli stolica najwyżej cenionego regionu przez sumatrzańskie plemię Minangkabu
‘Bukit’ znaczy ‘góra’. ‘Tinggi’ oznacza ‘najwyższa’, ‘najcenniejsza’. Najwyższym wzniesieniem w pobliżu miasta Bukittinggi jest Marapi, czyli ‘góra ognia’. Jest to najaktywniejszy wulkan na Sumatrze, mierzący blisko 2900 metrów. Dla plemienia Minangkabu jest górą najważniejszą, górą pierwotną. Zgodnie z legendą plemię przypłynęło na te tereny, kiedy Marapi miało wielkość zaledwie kurzego jajka. Osiedlili się tu, a góra zaczęła się wynurzać z oceanu, zapewniając im coraz więcej ziemi do upraw i bytowania. Zionęła ogniem wcale nie w gniewie, lecz by użyźnić glebę. Marapi bywała okrutna, jednak dla Minangkabu jest wyjątkowa. Święta. Erupcje są jej wybaczane.
Zamieszkujący miasteczko i region potomkowie plemienia Minangkabu są ze swoim regionem bardzo związani oraz bardzo z niego dumni. Widać to po zachowanej do dziś charakterystycznej architekturze tradycyjnych domów. Szczególnie wyróżniają się dachy, których kształt nawiązuje do bawolich rogów, najbardziej cenionego tu zwierzęcia.
W lokalnym języku plemienia ‘minang’ znaczy ‘zwycięski’, ‘kabau’ znaczy ‘bawół’. Za znaczeniem nazwy stoi legenda, opowiadająca o konflikcie między lokalną społecznością i pragnącym terytorium posiąść księciem Jawajskiego królestwa Majapahit. Mądry przywódca plemienia Minangkabau, chcąc uniknąć rozlewu krwi swojego ludu, zamiast wojny zaproponował rozstrzygnięcie praw terytorialnych poprzez walkę dwóch wodnych bawołów. Właściciel zwierzęcia, które wygra, zdobędzie ostatecznie prawo do ziemi. Książę się zgodził, wystawiając do starcia swojego najbardziej agresywnego i największego bawoła. Minangkabau wystawili małego, wygłodniałego cielaka, któremu zaostrzyli jedynie rogi. Duży bawół nie zwrócił nawet uwagi na biegnącego w jego kierunku małego przeciwnika, nie widząc w nim dla siebie żadnej konkurencji. Natomiast mały, głodny byczek zobaczywszy zwierzę, przypominające mu matkę, czym prędzej pobiegł pod brzuch bawołu w nadziei na znalezienie wymion pełnych mleka. Jego ostre jak nóż rogi przebiły cienką w tym miejscu skórę przeciwnika, który wykrwawił się na śmierć.
Chociaż obecnie nawet na wsiach budowane są wygodne, nowoczesne domy, to często tradycyjne, drewniane perełki nie zostają z sentymentu rozebrane, służąc jako miejsca spotkań, zabaw dzieciaków, przechowalnie chwilowo niepotrzebnych sprzętów. Bardziej przedsiębiorcze jednostki zamieniają je na lokale dla turystów, dla których pobyt w tradycyjnym domu jest atrakcją samą w sobie.
Jednak to, co najbardziej fascynuje w tradycjach plemienia Minangkabau, to fakt, że wiodącą rolę pełnią tam kobiety. Plemię wierzy bowiem w nadrzędność natury i zachowanej w niej harmonii. Bez kobiet, ich zdolności do wydawania na świat potomstwa oraz wyżywienia go we wczesnym stadium rozwoju, mężczyźni nie potrafiliby zachować harmonii. W plemieniu gloryfikuje się Królową Matkę, z którą utożsamiana jest najstarsza kobieta we wiosce. Starsze kobiety są uważane za filar domostw, ponieważ to one są źródłem życia rodziny. Macierzyństwo jest postrzegane jako centrum życia, przetrwania, fundamentu każdej wioski. Stąd to kobiety pilnują w nich porządku i podejmują decyzje. To mężczyzna przeprowadza się po ślubie do domu żony, skąd obiera go panna młoda. Od tej pory cały majątek męża wchodzi w jej posiadanie. Jeżeli dochodzi do rozwodu, mężczyzna ma prawo zabrać jedynie swoje ubrania. Kobiety decydują, kto zostanie spadkobiercą spuścizny po ojcu. Jak to się ma do przeważającego na Sumatrze islamu? Otóż Minangkabau stawia na kompromis. To mądre plemię i jego potomkowie uważają wojnę za katalizator destrukcji, współpracę za sprzymierzeńca rozwoju. To najliczniejsze plemię na Sumatrze i oby tak dalej.
W Bukittinggi i okolicach jest jeszcze wiele atrakcji. Kanion Ngarai Sianok, rezerwat Batang Palupuh Nature Reserve, gdzie rośnie największy kwiat na świecie, czyli Raflezja (i nie tylko),
przepiękny pałac Pagaruyung w pobliskiej miejscowości Tanjung Emas i wiele pamiątek po tradycjach plemienia Minangkabau.
W centrum miasteczka wznosi się dumnie wieża zegarowa Jam Gadang, pamiątka po czasach holenderskich kolonizatorów. Z nią też związanych jest parę legend i kawał historii.
Samo miasteczko położone jest na wysokości prawie 1000 metrów, więc temperatury nie przekraczają 25 stopni, co może być miłym wytchnieniem po sumatrzańskich upałach w innych częściach tej przepięknej wyspy. Górskie krajobrazy urocze. Ludzie uśmiechnięci. Warto tu spędzić co najmniej kilka dni.
Więcej szczegółów o Bukittinggi i innych atrakcjach Sumatry znajdziesz TUTAJ.
Przeczytaj też
10 faktów, które warto wiedzieć o Sumatrze
W poszukiwaniu niepasującego elementu
Największy kwiat świata: Raflezja
Pozytywny efekt tsunami w prowincji Banda Aceh
