Subiektywny Ranking Tajskich Wysp
Jak nakazywała instrukcja obsługi świętego granatu Monthy Pythona: ‘Wpierw wyjąć musisz świętą zawleczkę, potem masz zliczyć do trzech, nie mniej, nie więcej. Trzy ma być liczbą, do której liczyć masz i liczbą tą ma być trzy. Do czterech nie wolno ci liczyć, ani do dwóch. Masz tylko policzyć do trzech. Pięć jest wykluczone’
W ślad za instrukcją nie można wybrać czterech wysp, nie można wybrać tylko dwóch, pięć jest już w ogóle wykluczone. Zasady są twarde jak w przypadku świętego granatu czy też dyscyplin sportowych: trzeba wybrać dokładnie tyle, ile jest miejsc na podium, czyli trzy.
Kryteria stopnia turkusu wody, warunków pogodowych i szerokości uśmiechu Tajów nie są brane pod uwagę. Wszędzie były idealne. Pod uwagę brane jest jedynie piękno otaczającej natury, komfort wypoczynku i kontakt z lokalną społecznością.
Po bardzo długim biciu się z myślami, wspomnieniami i porównaniami do wysp odwiedzonych również poza Tajlandią ranking wygląda następująco:
Miejsce pierwsze: Koh Kradan
Rafy koralowe i kolorowe ryby dostępne już dwadzieścia metrów od brzegu; piasek na plaży bieluśki i miałki jak mąka; palmy kokosowe jak z żurnala. Mało bungalowów rozmieszczonych na prywatnych plażach. Mało turystów. Typowych hotelowców brak. Żadnych utwardzonych dróg więc brak ruchu zmotoryzowanego. Wysepka bardzo mała. Można ją obejść spacerkiem w koło w ciągu paru godzin. Każdy może poczuć się tu jak Robinson Crusoe. Idealne miejsce na wyciszenie się i romantyczne wakacje.
Lokalni mieszkańcy właściwie w 100% pracują dla turystów, co wcale nie oznacza, że potrafią mówić po angielsku. Potrafią natomiast złowić piękne świeże ryby, przyrządzić je na sto pysznych sposobów i lenić się pięknie dając przykład zestresowanym na zbyt krótkim urlopie białasom.
Uwaga: będą się tu nudzić Ci, którym zależy na cywilizacyjnych rozrywkach. Absolutny brak klubów. Wszyscy, włącznie z obsługą restauracji, które można tu policzyć na palcach jednej ręki, chodzą spać z kurami.
Dostępne atrakcje: książki, hamaki, huśtawki zawieszone na palmach pochylających się nad morzem, gry planszowe.
Dostęp do Internetu bywa, aczkolwiek prąd jest reglamentowany, wiec przymusowy odwyk od siedzenia z nosem w ekranie smartfonów 24h na dobę gwarantowany. To wyspa na którą nawet wstyd zabierać banki energii. Tu wypada dać sobie spokój.
Nie jest tanio, jednak stosunek jakości wypoczynku do ceny: rewelacyjny.
Miejsce drugie: Koh Lipe
Jest bardzo turystycznie, ale jest też typowo lokalnie. Są wszystkie kuchnie świata i niesamowite owoce morza grillowane na oczach klientów zaraz przy uliczkach. Jest turystyczny tłok w centrum, są też właściwie bezludne plaże. Są plaże piaszczyste, są plaże kamieniste. Są także lokalne, autentyczne wioski zamieszkałe przez morskich cyganów, którzy dostali prawo do części wyspy, gdzie można podejrzeć ich proste, ujmujące życie. Są gwiazdkowe resorty pełne zachodnich turystów, są tanie hosteliki wypełnione backpackersami. A wszystko to na powierzchni dającej się obejść bardzo wolnym spacerkiem z licznymi przystankami na kąpiel i drinki w ciągu jednego dnia. Na Koh Lipe jest po prostu wszystko.
Te lepsze rafy dostępne jedynie za opłaceniem wynajętych łódek na teren pobliskiego Tarutao National Park. Bonusy w postaci kąpieli wśród fluorescencyjnego planktonu czy wspinaczki na punkt widokowy na wyspie Adang w otoczeniu dzikich małp i jaszczurek z pewnością wynagradzają koszty.
Różnorodność to zdecydowanie największy atut tej wyspy. Gabarytowo malusia, jednak mieści wszystko, czego potrzeba każdego typu turyście. Nie zaobserwowaliśmy (na szczęście) jedynie seks-turystyki.
Miejsce trzecie: Koh Phi Phi
Rafy koralowe dostępne wynajętą łódeczką. Łódeczki wożą turystów także na inne pobliskie atrakcje takie jak słynna plaża Maya Bay, gdzie kręcono film ‘The Beach’ z Leonardo Di Caprio, czy jaskinie z jaskółczymi gniazdami oraz plaże ze spasionymi chipsami i coca-colą małpami. Jednak widoki na wyrastające prosto z turkusowego morza białe skały zapierają dech w piersiach. To namiastka wietnamskiej zatoki Ha Long Bay, która za takie widoki została wpisana na listę Cudów Natury UNESCO, pobijając nasze Mazury.
Żeby jednak w pełnie docenić walory tej wyspy, najistotniejsza jest lokalizacja noclegu. Nie warto zatrzymywać się w miasteczku przy porcie. Jest ciasno, głośno i miasteczkowo. Nie warto zatrzymywać się w hotelowcach. Koniecznie trzeba wybrać oddalone od tego głośnego i lekko zapuszczonego epicentrum resorty na wschodniej części wyspy, szczególnie te z prywatnymi plażami, do których można dostać się tylko łodzią. Polecamy Viking Nature Resort.
Domki na drewnianych palach wynoszących gości wysoko w korony drzew są przepiękne, wykonane z naturalnych materiałów. Są przestronne i urządzone w dobrym, lokalnym guście. Jest też kilka bambusowych chatek ze wspólną łazienką dla tych, którzy nie szukają komfortu a niższej ceny. Jest mała, aczkolwiek urocza, prywatna plaża, zupełnie wystarczająca dla liczby gości, nawet przy pełnym obłożeniu. Kucharze w restauracji gotują rewelacyjnie. Codziennie wieczorem jest przygotowywana mała degustacja, pomagająca wybrać dania dnia.
Można też w ciągu kilku minut przedostać się po przybrzeżnych kamieniach lub leśną ścieżką na sąsiednią plażę Long Beach, na której jest więcej restauracji, ale też proporcjonalnie więcej turystów, łódek i rozrywkowego hałasu.
Do głównego miasteczka można dojść piechotą, lub, co znacznie przyjemniejsze, wynająć wodną taksówkę. Tam restauracyjek, barów i wszelkich innych atrakcji będzie już cała gama. Jest to też najtańsza lokalizacja na wyspie, najbardziej popularna wśród typowych backpackersów.
Główny minus wypoczynku na tej wyspie: odgłos silników long tail boats od samego rana do późnej nocy. Dróżki na wyspie są leśne, nieutwardzone i strome. Zaopatrzenie do hoteli poza miasteczkiem transportowane jest głównie łodziami, zresztą tak jak turyści.
Stosunek jakości do ceny w Viking Natural Resort: dobry. Jest dość drogo, jednak jest przepięknie, naturalnie, a przy tym komfortowo.
Więcej o wyspie Koh Lipe i innych wyspach tajskich przeczytasz TUTAJ.
Przeczytaj też:
