Abu Rehan urodził się w dwupiętrowym, bardzo przyzwoitym drewnianym domu w birmańskim miasteczku Buthidaung. Niestety nie dane mu było tam pozostać. Birmańska junta i buddyjscy ekstremiści z Rakhine agresją i okrucieństwem zmusili jego rodzinę do ucieczki.

Powód? Przynależność do rodu Rohingyas.

Są dowody, że Rohingyas żyli na tych terenach już w VIII wieku. Jednak są też Birmańczycy, którzy chcą się pozbyć muzułmańskiej mniejszości z terenu, który, nie wiedzieć czemu, tylko sobie przypisują.

Regularnie dochodzi tam do dotkliwych pobić a nawet masowych egzekucji w ramach nieoficjalnych czystek etnicznych. Ludzie znikają w niewyjaśnionych okolicznościach, są bezpodstawnie aresztowani, torturowani, skazywani na ciężkie roboty w obozach pracy. W 2017 Birmańczycy zabili ponad trzy tysiące Rohingyas w stanie Rakhine, wielu zostało rannych. Palili wioski, gwałcili kobiety. Przed 2016 rokiem w Birmie mieszkało ponad milion Rohingyas. Obecnie jest ich mniej niż 400 tysięcy. Większość uciekła właśnie do Bangladeszu. ONZ określił ich najbardziej prześladowaną mniejszością na świecie. Aż się wierzyć nie chce, że w takim ciepłym, pełnym cudownych ludzi kraju dochodzi do takich strasznych zbrodni przeciwko ludzkości.

Wyłudzali haracze. Nie dopuszczali Rohingyas do edukacji. Z premedytacją eliminowali wyedukowanych obywateli. Wyedukowani Rohingyas byli więzieni na podstawie sfabrykowanych dowodów. Wujek Abu Rehan, posiadający tytuł naukowy Uniwersytetu Yangonu, został zamordowany w niewyjaśnionych okolicznościach w 2006 roku.  Ojciec Abu Rehan’a był zmuszany do kilkutygodniowej, bezpłatnej pracy przez wojsko. Przenosił ciężkie ładunki z jednego obozu pracy do drugiego przez góry i lasy. Doznał poważnej kontuzji stopy, krwawił, jednak nie pozwolono mu odpocząć ani zaleczyć rany.

Abu Rehan miał pięć lat kiedy ojciec postanowił zostawić cały dobytek i uciec z rodziną w bezpieczniejsze strony. Był rok 1992. Dwa dni szli przez góry i lasy zaopatrzeni jedynie w zaoszczędzoną gotówkę i prowiant niezbędny, żeby wykarmić dzieci. Celem był brzeg rzeki Naf. Tam wynajęli łódeczkę, która miała przewieźć rodzinę do wybrzeży Bangladeszu. To się udało, jednak na wodzie zatrzymał ich patrol birmańskiej policji. Zostali obrabowani z pieniędzy i wszystkiego, co ze sobą zabrali. Właściciel łódki został aresztowany a łódkę z rodziną wywrócono. Rodzina cudem dopłynęła do brzegu Bangladeszu. Tam pomogli im rybacy z przybrzeżnych wiosek.

Teraz mieszkają w obozie dla uchodźców w pobliżu Cox’s Bazar.

 

 

Mamy rok 2018. Życie w obozie jest bardzo ciężkie. Mieszkają w chatkach zbudowanych przez UNHCR, czyli Agencji Organizacji Narodów Zjednoczonych zajmującej się pomocą uchodźcom.

 

 

W jednej chatce jest sześć malusieńkich pomieszczeń. Ściany zbudowane są z bambusa, dach to zwykła folia przykryta liśćmi.

 

 

W środku jest piekielnie gorąco, nawet w środku nocy.

 

 

Są szkoły, jednak edukacja zapewniona jest jedynie do ósmej klasy. Wyżywienie, które zapewnia WFP (World Food Programme – organizacja pomocy humanitarnej z ramienia ONZ) nie jest wystarczające. To około 700 Taka (8.75 $) na osobę na miesiąc. Nie wystarcza nawet na dziesięć dni, jednak musi wystarczyć. Oficjalnie nie ma też żadnych perspektyw pracy. Nieoficjalnie pracują jako nauczyciele i wolontariusze dla NGO (organizacje pozarządowe) przy dorywczych zleceniach.

 

 

 

 

Abu Rehan i  jego rodzina są bardzo wdzięczni rządowi Bangladeszu i ich mieszkańcom, że udzielili im schronienia  i pomagają. Jednak czują, że to nie jest ich ojczyzna.

Tymczasem narodowa bohaterka Birmy, Aung San Suu Kyi, laureatka pokojowej nagrody Nobla za wyzwolenie buddyjskiej Birmy z reżimu wojskowej junty, w sprawie Rohingyas jest bardzo oszczędna w słowach. Trudno zrozumieć dlaczego kobieta, która poświęciła całe swoje życiowe szczęście dla sprawiedliwości w swojej ojczyźnie udaje, że problemu nie widzi. Najwidoczniej bohaterowie też na starość ‘obrastają w tłuszcz’…

 

Mimo wszystko polecam film Luca Bessona ‘The Lady’. O Rohingyas tam nic nie zobaczycie, jednak o Birmie i dramatycznej historii tego kraju całkiem sporo.

Chcecie pomóc. Wejdźcie na stronę UNHCR.

O naszych przygodach w Bangladeszu możecie przeczytać TUTAJ. O birmańskich przygodach TUTAJ.

Więcej naszych artykułów, inspirowanych naszym pobytem w Bangladeszu:

Odwiedź ten kraj, zanim zrobią to inni

Ślad tygrysiej łapy