Książki inspirujące do podróży

 

Książki o podróżach, przygodach, egzotycznych miejscach to bez wątpienia zarodek naszych podróżniczych pasji. Chyba każdy w dzieciństwie czytał „W pustyni i w puszczy”, podążał za „Tomkiem w krainie Kangurów”, śledził zabawne historie „Pampaliniego, łowcy zwierząt”. Marzyliśmy, żeby zobaczyć pustynie, przemierzyć dżunglę, pobawić się ze słoniem. Dziś jako nieco ’starsi i poważniejsi lektury mamy trochę mądrzejsze’. Oto książki inspirujące do podróży Wiewiórki. Sprawdźcie, czy zainspirują także Was.

 

1. „W Azji” Tiziano Terzani 

To zbiór błyskotliwych opowiadań i reportaży włoskiego dziennikarza Tiziano Terzani , który przez niemal trzydzieści lat podróżował po Azji. Był zafascynowany wszystkim, co z tym kontynentem związane: różnorodną kulturą, egzotycznymi tradycjami, ideałami, odmiennością, historią. Jego obserwacje są wnikliwe, obiektywne, opisane tak ciekawie, że właściwie po każdym artykule do listy krajów ‘zobaczyć koniecznie’ dochodzi kolejny, a plecak pakuje się sam. Jego reportaże zmuszają do myślenia i budzą nieodpartą chęć do poznania wszystkiego samemu, zdobycia jeszcze więcej informacji na miejscu, zgłębienia tematu empirycznie.

W 1998 roku Terzani napisał ‘Mówią, że wraz z rozwojem narzędzi elektronicznych, dziennikarstwo się zmienia, że pogoń za sensacją wypaczyła etykę zawodową i że wkrótce znikną tacy jak ja – krążący jeszcze po świecie i ścigający jakieś małe prawdy. (…) A jednak mam pewność, że mimo hiper materializmu i amoralności obecnych dzisiaj w każdej dziedzinie, wartości ducha nie przeminęły i także ten zawód, jak inne, na przekór wszystkim komputerom wnoszącym chłód do naszego świata, może nadal być wykonywany z uczuciem i namiętnością, może nadal być postrzegany jako misja, służba publiczna, sposób na życie. A im więcej telewizja będzie przesyłać do naszych domów skrótów wydarzeń – podanych błyskawicznie, ale powierzchownie – tym bardziej będą potrzebni ci, którzy jadą na miejsce, aby zobaczyć, powęszyć, przejąć się jakąś historią daleką, albo bliską, a potem ją opowiedzieć tym, co jeszcze chcą słuchać’.

Rzetelne dziennikarstwo było jego prawdziwą, życiową misją. Żył wiecznie w drodze, nieustannie poszukując zarówno pytań, jak i odpowiedzi. Warto przeczytać jego wszystkie książki.

 

 

Miłośnikom Azji polecamy również kompendium reportaży polskich podróżników, dziennikarzy, reporterów magazynu  Kontynenty „Azja. Opowieści podróżne”. Lepsze i gorsze, na pewno ciekawe dla wszystkich ciekawych podróży i dalekich kultur.

 

 

2. „Serce Świata” Ian Baker

Niesamowita opowieść o poszukiwaniu legendarnej krainy buddyjskich mnichów Bejdul Pemako, czyli ‘krainy w kształcie lotosu’, ukrytej wśród niedostępnych skał tybetańskich Himalajów, odgrodzonej od świata monstrualnym wodospadem, buddyjskim symbolem nietrwałości.

Buddyjskich krain, obdarzonych niewyjaśnioną mocą, nie ma na mapie. Według wierzeń, mogą odnaleźć je jedynie ci, którzy przez wiele wcieleń zdołali zgromadzić odpowiednią karmę. Dostępu do nich bronią nie tylko trudne do pokonania przełęcze, lodowce i nieprzyjazne góry, lecz także tajemnicza energia, która pozwala dostrzec drogę jedynie wybranym. Istnieją opowieści spisane na starych zwojach przez mnichów, którym udało się te krainy odnaleźć i z nich powrócić. Wszyscy określają je jako miejsca, gdzie świat empiryczny idealnie przenika się ze światem duchowym. Wielu odbyło pielgrzymki w ich poszukiwaniu. Wyruszali nawet nie po to, by dotrzeć do celu, tylko by wejść głębiej w istotę egzystencji, osiągnąć pełniejszą świadomość ducha i umysłu, rozwijać cnoty empatii, zbliżyć się do oświecenia.

Ian Baker, dwudziestoparoletni student zafascynowany kulturą Tybetu, wystąpił o grant Nowojorskiego Klubu Odkrywców, i w latach osiemdziesiątych XX wieku, rozpoczął długą drogę w poszukiwaniu legendarnych Bejdul, mierzoną nie tyle w kilometrach, co w latach podróży w głąb samego siebie. Swoje doświadczenia opisał w „Sercu Świata”.

Dzięki tej książce Tybet zawsze będzie objawiał się nam jako miejsce magiczne, tajemnicze, mistyczne. Nie zniknie ze szczytu naszej listy ‘zobaczyć koniecznie’ aż do skutku. Ciągle stoi na naszej specjalnej półce książki inspirujące do podróży.

 

 

3. „Orient Express” Torbjørn Færøvik

Kto nie chciałby przejechać się słynnym orient ekspresem, pociągiem przemierzającym od 1883 roku trasę od Paryża do Stambułu (ówcześnie Konstantynopola), mijając po drodze Strasburg, Monachium, Wiedeń, Budapeszt, Bukareszt i Warnę? Luksusowy pociąg był dla wielu inspiracją do dalekich podróży, napisania książek, umiejscowienia w jego przedziałach filmowych scen. Każdy z pewnością czytał lub oglądał ekranizację najbardziej znanego kryminału Agaty Christie ‘Morderstwo w Orient Expresie’.

Obecnie luksusowe ‘Orient Expresy’ w dalszym ciągu kursują na kilku szlakach między Londynem i Stambułem czy Atenami, jednak ich ceny są powalające.

 

 

Nie trzeba jednak wybierać luksusowych jednostek z lokajem, kolacją i szampanem w cenie. Wystarczy wymienić je na regularne pociągi pasażerskie, wysiadać po drodze, gdzie dusza zapragnie, zatrzymywać się w lokalnych hostelach. Podróż marzeń gwarantowana i osiągalna finansowo.

W podróż trasą Orient Ekspresu wybrał się Norweg, Torbjørn Færøvik. Rozpoczął swoją dwumiesięczną eskapadę w Londynie. Przemierzył 12 krajów, odwiedził 22 miasta. Przedłużył pierwotną trasę legendarnego Orient Expressu dojeżdżając aż do uzbekistańskiej Samarkandy, jednego z najstarszych miast Azji, wpisanego w 2001 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Opisał współczesne atrakcje, krajobrazy, zabytki, relacje z napotkanymi ludźmi, łącząc je z historiami sprzed dziesiątek lat.

 

 

Opowieść wkładamy na półkę między książki inspirujące do podróży Wiewiórki.

 

4. ” Wielki bazar kolejowy” i „Pociąg widmo do gwiazdy wschodu. Szlakiem Wielkiego Bazaru Kolejowego (Orient Express)” Paul Theroux

Jeszcze bardziej fascynujące dwie książki, w których Paula Theroux  opisuje swoje doświadczenia z podróży pociągami na trasie Londyn – Tokio i z powrotem. Przemierza Bliski Wschód, Syberię, Indie, Chiny, Japonię. Obie podróże, obie książki dzieli 30 lat. Trudno wyobrazić sobie lepszy obraz zmian zachodzących na Wschodzie, spisanych z takiej perspektywy czasu, z perspektywy tego samego obserwatora. Na dodatek obserwatora spostrzegawczego, sarkastycznego, i wrażliwego w jednym.

Pierwszy rozdział „Pociągu Widmo…” rozpoczyna się od definicji podróżnika: ‘Podróżników uważa się za śmiałków, a przecież tak naprawdę podróżowanie jest jednym z najbardziej leniwych sposobów spędzania czasu. Podróż to jednak nie tylko leniuchowanie, to cały złożony „proces” nieróbstwa, dzięki któremu możemy skupić uwagę bliskich na własnej nieobecności, zakłócając cudzą intymność i jawnie wykorzystując innych. Podróżnik to wyjątkowo łakomy gatunek romantycznego voyeura, który znakomicie potrafi skrywać próżność, arogancje i niemal patologiczną mitomanię. Życia nie uprzykrzają mu więc tajna policja, szamani czy malaria, ale perspektywa natknięcia się na innego podróżnika (…). Rzecz jasna, o wiele trudniej jest zostać w domu, rozdawać uprzejmości i mierzyć się ze światem, tyle że robi to zbyt miałki materiał na książkę. Lepiej więc z pychą udawać awanturnika, szczycić się własnym istnieniem w egzotycznym krajobrazie.’

Czy nie brzmi jak zapowiedź ironicznej, wnikliwej, ciekawej opowieści? Takie czyta się z zapartym tchem.

Książki inspirujące do podróży trasami Orient Ekspresu to stałe elementy na naszej podróżniczej półce. Samoloty bardzo przyspieszają podróże, niestety ogromnie je spłycają. Niektóre odcinki trasy udało się nam już pociągiem pokonać, jednak dopiero pokonanie trasy jednym ciągiem będzie spełnieniem podróżniczego marzenia. W pociągowym, nie ekspresowym tempie.

 

 

5. Dziewięć żywotów. Na tropie świętości we współczesnych Indiach” William Dalrymple

Dziewięć różnych życiorysów ukształtowanych przez różne wierzenia i wywodzące się z nich rytuały. Indie to chyba największa kopalnia różnorodnych obrzędów, tradycji, kultów – w końcu hinduska mitologia liczy ponoć 330 milionów bogów. Najważniejsze bóstwa mają setki wcieleń, wiele żon-bogiń, dzieci ze śmiertelnikami, czyli półbogów, tytanów, pomocników, rumaków. Z każdym związana jest jakaś historia, obowiązek czci, rytuały. Mnogość wyznań sprawia, że w jednym i tym samym kraju, w 80% zdeklarowanym jako hinduistyczny, owe wyznania się wzajemnie ze sobą wykluczają. Autor dodatkowo zestawia ten wyznaniowy galimatias z postępującą nowoczesnością, cywilizacją, zmianami nieuchronnie nadciągającymi z Zachodu.

Nam hinduskie wierzenia najlepiej podsumował kiedyś taksówkarz, zamykając pospiesznie okna samochodu przed mężczyzną, przebranym za kobietę, żebrzącym na skrzyżowaniu: ‘Hindusi wierzą w zbyt wiele przedziwnych rzeczy’. Zapytany, wyjaśnił, że przebrany mężczyzna to eunuch, uosobienie nieszczęść i chorób, które może przekazać na każdego, którego dotknie oraz na jego rodzinę, potomstwo i przyszłe pokolenia. Trzeba dać im pieniądze, żeby odszedł, albo czym prędzej uciekać, jak najdalej.

 

 

Warto przeczytać do kompletu „Lalki w ogniu” Pauliny Wilk. To zbiór obserwacji z kraju, którego nie da się zrozumieć, ogarnąć, rozpisać na czynniki pierwsze. To opis Indii zarówno kolorowych, jak i okrutnych. Przesądnych i nowoczesnych. Pięknych, opływających w klejnoty i brudnych, śmierdzący odchodami. To nieowinięty w bawełnę obraz kraju, który się albo kocha, albo nienawidzi, albo miota pomiędzy tymi uczuciami.

O naszych wrażeniach z pobytu z Indiach można przeczytać TUTAJ.

A może zainspirują Was nasze artykuły o Indiach?

Incredible India. Kochaj albo Rzuć

Holi. Święto Kolorów

Ajurweda. Hinduski Sposób na Życie

Hinduizm. Astrologia? Numerologia? Zabobony?

Taj Mahal. Miłość o Smaku Orientu

Ganges. Najbardziej Sprofanowane Sacrum Świata

 

6. „Birma. Złota ziemia roni łzy” Bogdan Góralczyk

Są takie książki, które trzeba przeczytać, zanim pojedzie się do danego kraju, ponieważ wjeżdżanie do niektórych krajów jako turysta-ignorant nawet nie jest lekceważeniem, tylko karygodnością. Jednym z nich jest na pewno Birma, czy inaczej Mjanma. Książka Bogdana Góralczyka tłumaczy zawiłą sytuację polityczną i historyczną kraju, w którym wojskowa junta po dziś dzień łamie prawa człowieka. W XX wieku stosuje niewolnictwo, skazując obywateli na kamieniołomy za obrażanie rządowych włodarzy. Niemal jawnie handluje narkotykami w słynnym Złotym Trójkącie. Obowiązują strefy, do których nie mogą wjechać turyści, tym bardziej dziennikarze. To kraj absurdów, gdzie generałowie słuchają wróżek, wojsko strzela do sąsiadów na ulicach, ludzie umierają z głodu.

W Birmie warto robić wszystko, z łamaniem zasad i prawa włącznie, byle nie dokładać ani grosza do rządowego budżetu, z którego zwykły obywatel nigdy nie zobaczy nawet jednego kiata. Ta książka to nie jest reportaż, to nie jest dziennik podróży, to nie jest powieść. To podstawowe kompendium wiedzy o historii i polityce kraju, o którym świat właściwie zapomniał.

 

 

Lady. Historia Aung San Suu Kyi.

O Birmie przypomniał na chwilę Luc Besson w swoim filmie o Aung San Suu Kyi, zdobywczyni pokojowej nagrody nobla, o którym pisaliśmy w naszych filmowych inspiracjach do podróży. Jednak niewiele się zmieniło, a z pewnością nie na długo. Od 2021 roku pazerna i okrutna junta zawładnęła ponownie bezbronnym, buddyjskim społeczeństwem.

A co na to świat? A świat na to nic. Na pewno warto dowiedzieć się, dlaczego w Birmie lepiej nie jeździć pociągami, nie latać samolotami, jakie wybierać hotele, z jakich taksówek korzystać. Jako turyści możemy niewiele, jednak to zawsze jakieś ziarnko pomocy i nadziei w całej nawałnicy nieszczęść, jaka Birmańczyków spotkała i spotyka do dziś.

Czy warto umieścić Birmę na liście wymarzonych celów podróży? Zdecydowanie tak! Nigdzie indziej nie spotkaliśmy tak pomocnych, uroczych, niesamowitych ludzi. Królestwo Bagan nie ma sobie równych wśród wszystkich podobnych dziedzictw narodowych na Ziemi, które do tej pory odwiedziliśmy (no może kambodżański Angkor mógłby stanąć do rywalizacji).

„Birma” Michał Lubina

Więcej o Birmie można dowiedzieć się z książek Michała Lubiny, chyba największego znawcy tego kraju w Polsce.

 

 

Więcej o naszych doświadczeniach z wizyty w tym niesamowitym kraju TUTAJ.

Napisaliśmy też kilka artykułów:

Birmański Buddyzm. Mieszanka religii, astrologii, alchemii, folkloru i magii

Kraina najcudowniejszych ludzi na świecie

Kim są Birmańskie Naty?

 

7. „Światu nie mamy czego zazdrościć. Zwyczajne losy mieszkańców Korei Północnej” Barbara Demick

Sześciu uciekinierów z Korei Północnej. Sześć ludzkich historii. Sześć życiorysów rozpoczętych w komunistycznym reżimie totalitarnym. Jednak ta książka to nie tylko to. To opowieść o związanych z nimi ludźmi, rodzinach, sąsiadach, urzędnikach. To historie o zupełnie szarym kraju, w którym ‘Kolory pojawiają się jednie na plakatach propagandowych (…) Socrealistyczne wizerunki Kim Ir Sena są malowane w bardzo żywych barwach. Wielki Wódz, dobrotliwie uśmiechnięty, siedzi w otoczeniu gromadki jaskrawo ubranych dzieci. Jego rozpromienione oblicze bije żółtą i pomarańczową jasnością: Kim Ir Sen jest słońcem’, chociaż wielki wódz dawno już nie żyje, a jego następca wcale nie jest już taki wielki. To historia o kraju, w którym za pracę płacą kapustą na kimchi, a żeby kupić sobie drogi zegarek, trzeba to zgłosić odpowiednim służbom.

 

 

Koreańczycy z Południa nie mogą komunikować się z Koreańczykami z Północy. Powiązania rodzinne nie mają znaczenia. Nie ma łączności telefonicznej, pocztowej, elektronicznej.  W Korei Północnej nie ma powszechnego dostępu do zagranicznych publikacji, filmów, telewizji, radia. Są propagandowe kina, gdzie wyświetla się rodzimie produkowane filmy o sztampowej fabule: żeby być szczęśliwym, trzeba się poświęcić ogółowi, kapitalizm natomiast to szczyt upodlenia jednostki i narodów.

Zwiedzanie Korei Północnej

Koreę Północną można zwiedzać w sposób ściśle kontrolowany przez służby. Można wykupić kilkudniową wycieczkę, najtaniej z Chin, żeby zwiedzić miejsca komunistycznego kultu, pełne jedzenia sklepy-wystawki, uśmiechniętych, czystych i schludnie ubranych mieszkańców, którym kazano przechadzać się po ulicach wzdłuż tras zorganizowanych wycieczek. Od grupy nie można oddalić się nawet na krok. Pilnują tego specjalni opiekunowie-przewodnicy. Moralna zagwozdka: jadąc tam, zdając sobie zupełnie sprawę, że oglądamy przygotowany dla turystów cyrk pomagamy prawdziwym mieszkańcom, czy raczej pieczętujemy ich los, dostarczając komunistycznej machinie środków materialnych do dalszych represji? Jechać, czy nie jechać? Odhaczyć kolejny kraj na podróżniczej mapie? A może da się jednak dojrzeć, sfilmować, sfotografować represyjność władz i niedolę Koreańczyków? Może. Tylko, co to da. Właściwie cały świat doskonale zdaje sobie sprawę, co się w Korei Północnej dzieje.

Korea to kolejny przykład, jak bardzo źle zorganizowany jest nasz świat. To inspiracja do zgłębienia historii, jak to możliwe, żeby jeden kraj, jeden naród podzielić prawie w połowie, prawie równą kreską, na dwa zupełnie różne państwa. Zupełnie bez sensu.

Korea Południowa

Historia Korei Północnej może być natomiast zupełnie przekornie inspiracją do odwiedzenia Korei Południowej: wesołej, kolorowej, zamożnej, nowoczesnej. Dostępne do zwiedzania są tam tak zwane strefy zdemilitaryzowane. Pasma ziemi niczyjej, której pilnują uzbrojeni po uszy smutni żołnierze, żywa przestroga przed północną dyktaturą.

O naszych wrażeniach z wypadu do Korei Południowej można przeczytać TUTAJ.

Korea Południowa szczęśliwsza wersja Japonii

 

8. „Bezsenność w Tokio” Marcin Bruczkowski

Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy wybierają się do Japonii. W łatwy i przyjemny sposób opisuje wszelkie dziwactwa Japończyków, a wcale ich dla przeciętnego ‘gajdzina’ (obcego w Japonii) niemało. „Bezsenność w Tokio” to kompendium doświadczeń, których nie da się zebrać w hotelach, atrakcjach turystycznych, restauracjach podczas dwutygodniowego urlopu. To znacznie szersza, ciekawsza, zabawniejsza, krytyczniejsza perspektywa, bo jak pisze sam autor ‘Każdy początkujący gajdzin przeżywa w Japonii swoją porcję przygód, ucząc się na nowo jeść, mówić, czytać, pisać, myśleć, żyć...’. Oczywiście, jeżeli tylko zechce postarać się głębiej poznać ten kraj i poświęcić mu trochę czasu.

My spędziliśmy w Japonii właśnie dwutygodniowy, krótki urlop, zachowując się niemal niczym typowi japońscy turyści w Europie: biegaliśmy z aparatami w rękach, pstrykając zdjęcia na prawo i lewo, śmigaliśmy z miejsca na miejsce 300 km na godzinę nowoczesnymi Shinkansenami, staraliśmy się poznać Japonię i jego mieszkańców na ulicy, w barze, w parku, w sklepie. Niestety to niemożliwe. Są zbyt zajęci, zapracowani, zamknięci w sobie, nieufni wobec obcych.

Lektura Marcina Bruczkowskiego sprawiła nam dużo radości i otworzyła oczy na obserwacje, które by nam z pewnością umknęły. Przed każdą podróżą czytamy przewodniki, zaznaczamy miejsca, które chcielibyśmy odwiedzić, zgłębiamy podstawy historii i kultury danego kraju. Jednak w żadnym przewodniku nie znaleźliśmy wytłumaczenia, dlaczego nastolatki przebierają się za księżniczki, na każdym kroku znajduje się archaiczny salon pachinko, prześmiardły papierosowym dymem, ulice Tokio są puste, popularne są noclegi w kapsułach, z co drugiego klubu wyją samozwańcze gwiazdy karaoke i nikt nie chce rozmawiać o lesie samobójców.

Umieszczamy „Bezsenność w Tokio” na liście podróżniczych inspiracji, pomimo, że Japonia nie znajduje się na naszej liście ‘wrócić koniecznie’, jednak uważamy, że powinna znaleźć się na liście ‘odwiedzić koniecznie’ wszystkich podróżujących, ponieważ większość naszych znajomych z Japonii wraca jednak zachwycona.

 

 

Nasza Japonia

O naszych przygodach w Japonii można więcej przeczytać TUTAJ

Dodatkowo kilka naszych artykułów

10 największych japońskich dziwactw według Gajdzina

Chodźmy na sushi

Onsenowe szaleństwo Japończyków

Japońskie Święte Drzewa

Szczęście po Japońsku

Nagasaki. Godzina, w której zatrzymał się czas

Zawód Gejsza

Kraj Kwitnącej Wiśni

Każda krowa chce zamieszkać w Kobe

Fuji: najświętsza ze wszystkich japońskich gór

 

9. „Laowai w wielkim mieście. Zapiski z Chin” Aleksandra Świstow

Aleksandra Świstow przedstawia w swojej książce codzienne doświadczenia z obcowania ze specyficznością Chińczyków (bo, że są bardzo specyficzni przekonaliśmy się osobiście podróżując po Azji, gdzie zawsze znajdzie się jakieś China Town, zawsze znajdą się też chińscy współtowarzysze podróży) w sposób zabawny, lekki, wyposażający przy okazji w kompendium nauczek, ostrzeżeń, czerwonych świateł, które mogłyby się nieobytemu w Chinach turyście w porę nie zapalić.

Chińskie dziwactwa mogą przytłoczyć, jednak z pewnością nie powinny zniechęcić do podróży w tamte strony. Warto się na nie przygotować przed wyjazdem, żeby uniknąć nieprzyjemności, rozczarowań czy kłopotów. Wesoło się czyta zapiski Polki w wielkim, chińskim mieście. Na pewno jeszcze weselej unika nieporozumień na miejscu z nabytą wcześniej wiedzą.

Chiny to ogromny kraj, pełen niesamowitych miejsc, zabytków, naturalnych cudów przyrody, nieziemskich krajobrazów, kulturowych perełek. Kraj, którego historię staramy się zgłębiać cały czas, jednak czujemy, że jesteśmy bardzo daleko w lesie. Kraj, do którego podchodzimy póki co, jak do przysłowiowego jeża. Na prawdziwą wyprawę do Chin cały czas się przygotowujemy, zarówno psychicznie jak i geograficznie. Z pewnością kraj nie zniknie z naszej listy ‘zobaczyć koniecznie’.

Książki inspirujące do podróży po Chinach ciągle stoją na naszej podróżniczej półce.

 

 

10. „Tam, gdzie nie ma coca-coli” Marcin Mińkowski.

Zabawna, lekka, ciekawa opowieść o podróży po Afryce, do której zwabił nas przede wszystkim tytuł. Każdy aspirujący podróżnik chce odkryć miejsca, gdzie jeszcze nie ma coca-coli, ponieważ coca-cola jest jakimś cudem praktycznie wszędzie. I tak to zostawmy.

My miejsce bez coca-coli odkryliśmy w dżungli na indonezyjskiej wyspie Mentawai. Nie było tam sklepów, knajp, ani potrzeby, żeby coca-colę mieć. Nie było prądu, bieżącej wody, toalet. Jednak odkryliśmy, że w środku dżungli nosi się T-shirty Adidasa, najprawdziwsze kalosze i biodrówki, w których tubylcy przechowują tytoń i… gazowe zapalniczki.

Dylemat, co rzeczywiście jest symbolem postępującej cywilizacji pozostanie chyba nierozstrzygnięty.

 

 

Bonus: „Do ciepłych krajów” Paweł Wróblewski

Na koniec, jako nasz bonus specjalny, książka „Do ciepłych krajów” autorstwa naszego wieloletniego przyjaciela, Pawła Wróblewskiego. My czytaliśmy opowieści Pawła z wypiekami na twarzy, śledząc je jeszcze wtedy zza biurka amerykańskiej korporacji. Blog Wróbla był pierwszą stroną odpalaną zaraz po zalogowaniu. Okrzyk na cały open space ‘jest nowy wpis i nowe zdjęcia’ drugim wydanym z siebie dźwiękiem, po wymienieniu porannych uprzejmości ze współpracownikami.  Książka „Do ciepłych krajów” to kompilacja doświadczeń i wspomnień, które my przeżywaliśmy z Pawłem na bieżąco, więc dla nas to prawie jak pamiętnik. Zupełnie nieobiektywnie polecamy opowieść o siedmiu miesiącach w Afryce przejechanych na rowerze, wśród dobrych i złych ludzi, wśród niebezpieczeństw i przepięknych przygód, w zdrowiu, w chorobie, z plecakiem pełnym marzeń, przeżyć, nieoczekiwanych zwrotów akcji.  Warto!

 

 

Książki inspirujące do podróży, przewodniki, powieści okołopodróżnicze to chyba jedyna kategoria książek, których szkoda nam się pozbyć. Lubimy do nich wracać, szczególnie po odbytych podróżach. Przywołujemy wspomnienia, porównujemy wrażenia, przypominamy sobie, dlaczego ciągle chcemy mieć kraj na liście ’wrócić na pewno’.  Coraz więcej gromadzi się na kindlach, audiobukowych plikach, jednak tych wcześniej zgromadzonych, papierowych, nie pozbędziemy się już pewnie nigdy. Nawet w procesach pozbywania się RZECZY. Mamy do nich ogromy sentyment.

Czytajcie! Podróżujcie! Twórzcie swoje listy podróżniczych marzeń.

Przeczytajcie też:

Filmy inspirujące do podróży

Miłej lektury!