Egzotyczne napoje

 

 

Orientalna kuchnia to nie tylko jedzenie. To także pyszne, zdrowe soki, koktajle i egzotyczne napoje. Często zadziwiające smakiem, ale też prostotą przygotowania. Nie wszystkie da się odtworzyć jeden do jednego w domu, ale zawsze można próbować. Niektóre uda się kupić gotowe. Chociaż to nie to samo, co świeży oryginał spożyty w egzotycznym kraju, to jednak egzotyczne napoje mogą urozmaicić nieco codzienne nawyki. Zawsze to coś innego niż wyciśnięty świeżo sok z jabłek, szklanka krowiego mleka czy lemoniada. Warto poznać te najciekawsze, żeby przypadkiem nie pominąć okazji spróbowania ich, kiedy już będziemy mogli podróżować.

Przedstawiamy listę dziesięciu egzotycznych napojów ,do spróbowania koniecznie’.

 

Woda kokosowa

 

 

Woda kokosowa to z pewnością najpopularniejszy napój w Azji. Młodego, zielonego, ewentualnie żółtego, orzecha kokosowego z wkutego weń słomką można kupić na każdym kroku, na co drugim straganie, zarówno na plaży, jak i w restauracji. O zbawiennych właściwościach wody kokosowej przekonany jest każdy Azjata i nie tylko. Ma specjalne miejsce także wśród światowych celebrytów. Ponoć Madonna kupiła nawet fabrykę, która ją produkuje. Coś, pod czym się osobiście podpisuję, to fakt, że bardzo skutecznie gasi pragnienie. Twierdzenie, że jest pyszna, jest moim zdaniem mocno przesadzone. Mi smakuje bardziej jak pomyje, jednak to kwestia indywidualnych kubków smakowych. Zresztą wystarczy dodać odrobinę cukru i staje się całkiem znośna.

Wśród licznych prozdrowotnych zalet wody kokosowej jest fakt, że poziom elektrolitów w niej zawartych jest porównywalny do osocza krwi człowieka. Posiada właściwości antybakteryjne, antywirusowe, antyalergiczne, przeciwgrzybiczne. Nie zawiera laktozy i cukrów, więc jest bezpieczny dla cukrzyków. Mogą ją pić nawet małe dzieci. Smaczna, czy nie – na pewno warta spróbowania.

 

 

Woda kokosowa jest ogólnie dostępna w Polsce. Jednak nie ta z zakupionych w sklepie orzechów kokosowych – tam już jej najprawdopodobniej nie ma, lub jest stara. Mowa tu o tej sprzedawanej w kartonikach czy puszkach.

Jeżeli jednak trafi się nam świeży okaz, warto wiedzieć jak otworzyć kokosa i wody nie zmarnować. Można sobie obejrzeć jeden ze sposobów na przykład tutaj.

 

Sok z trzciny cukrowej

 

 

W Azji bardzo popularne są uliczne wyciskarki do nieprawdopodobnie słodkiego soku z trzciny cukrowej. Pomimo swojej słodyczy, sok z trzciny cukrowej zawiera głównie cukry proste, więc dodaje energii i nawadnia komórki, a nie tuczy. To idealny napój dla osób ciężko pracujących fizycznie albo sportowców. Dlatego obecność wyciskarek na azjatyckich ulicach nie dziwi. Chętnie piją go rowerowi rikszarze, którzy cały dzień pedałują wożąc ciężkich turystów, uwielbiają go wędrowni sprzedawcy, którzy w procesie sprzedaży ciągną swoje ciężkie sklepiki na kółkach przez zatłoczone uliczki, dawkę energii w tej postaci pobierają też tragarze. Proces wyciskania jest banalnie prosty. Łodygę trzciny cukrowej wciska się między dwa wałki, którymi obraca operator. Wałki miażdżą łodygi i wydobywają z nich zielony sok, wydalając łodygi po drugiej stronie w formie płaściuteńkich deseczek. Coś w rodzaju bardzo prostej wyżymarki. Ja nie dałam rady wypić całego kubka – to jak picie czystego syropu. Warto rozcieńczyć z wodą. Niemniej jednak koniecznie trzeba spróbować podczas pobytu w Azji.

 

 

W Polsce można spróbować namiastki napoju, czyli melasy trzcinowej, dostępnej w sklepach ze zdrową żywnością. To gęsty i słodki syrop bogaty w witaminy i minerały. Działa bardzo dobrze na cerę, leczy schorzenia wątroby, wrzody żołądka, wspomaga trawienie. Regularnie stosowana łagodzi bóle stawów.

 

Napój z aloesu

 

 

Na liście egzotyczne napoje spróbować koniecznie nie może zabraknąć miejsca dla napoju z aloesu.

Po raz pierwszy zaserwowała go nam właścicielka homestay na Bali. Zaprosiła nas do swojej kuchni, gdzie leżały już przygotowane liście aloesu. Po odcięciu nożyczkami kolczastych brzegów, bardzo precyzyjnie zdjęła nożykiem z liścia zieloną skórkę. Następnie, równie precyzyjnie, oddzieliła żelowy, przezroczysty miąższ od drugiej skórki. Po powtórzeniu czynności z kolejnymi liśćmi, pokroiła starannie wypłukane filety w drobną kostkę. Związała kilka obierków z liści w supły, utłukła wałkiem i wrzuciła do gara z wodą. Dodała pokrojony miąższ i cukier w ogromnych kawałkach. Gar trafił na palnik do zagotowania. Zostawiliśmy go tam, ponieważ miał się gotować przez kolejne pół godziny, następnie studzić. Ponowny kontakt mieliśmy przy kolacji, kiedy na nasz stół trafił obły, galretowaty drink z kawałkami miąższu aloesu oraz zielonymi kawałeczkami liści, które odpadły od zawiązanej na supełek skórki. Zamawialiśmy go później jeszcze nie raz – serwuje go wiele restauracji – jednak nigdy już nie smakował tak dobrze jak tam.

Napój z aloesu wzmacnia odporność, wspomaga trawienie, dodaje energii, zapobiega chorobom serca, ale przede wszystkim jest pyszny!

 

 

Sprzedawane w Polsce gotowe napoje z aloesu nigdy nie dorównają świeżemu, ale nie są złe. Tylko nie te z koncentratu w supermarkecie. Koniecznie musi być napisane na etykiecie, że jest wyciskany bezpośrednio z liści. Jeżeli butelka kosztuje mniej niż 20 PLN to już podejrzane. W dobrych sklepach ekologicznych można też kupić świeże liście do obróbki własnej. Koszt to około 20 PLN za kilogram, a obieranie miąższu ze skórki wymaga umiejętności, więc za pierwszym razem można zmarnować sporo cennego miąższu.

 

Mango lassi

 

 

Mango lassi jest najpopularniejszym napojem na bazie jogurtu w Azji, szczególnie w Indiach, skąd się wywodzi. Istnieje wiele jego odmian, z różnymi dodatkami, o różnych smakach, jednak jednego można być pewnym: jeżeli restauracja, czy uliczne stoisko serwuje lassi, mango lassi będzie na pewno w menu. Oprócz świeżego owocu mango zmiksowanego z jogurtem dahi, do koktajlu dodaje się kardamon, wodę, często w formie kostek lodu, a czasami również cukier trzcinowy. W wersji ekskluzywnej, zwieńcza się napój kilkoma niteczkami szafranu – najdroższej przyprawy świata. Mango lassi jest wyjątkowe pośród innych lassi z powodu śliskiej i bardzo zwartej konsystencji mango, które, po zmiksowaniu, jest bardzo kremowe i spienione. Niektórzy cenią ten napój właśnie za jego wyjątkową konsystencje. Trochę jak picie gęstej, płynnej bitej śmietany.

 

 

Mango lassi to prawie posiłek sam w sobie. Po jego wypiciu bardzo długo utrzymuje się uczucie sytości, dlatego polecane jest w dietach odchudzających. Jest bogate w błonnik, więc reguluje poziom cholesterolu i wspomaga układ krążenia. Warto zrobić w domu. Wszystkie składniki dostępne w supermarkecie. Jogurt oczywiście naturalny. Zwykły. Ten typu greckiego będzie zbyt gęsty.

 

Napój ryżowy

 

 

Cała Azja ryżem stoi, więc nie mogłoby się obejść bez wykorzystania tego wszechobecnego ziarna do przyrządzania napoi. Najprostszy z nich jest jednocześnie najpopularniejszy. To po prostu ryż z wodą. Wystarczy wziąć jedną miarkę ugotowanego na kleiście ryżu, cztery miarki wody i zblendować. Im dłużej, tym lepiej, Jednak zawsze zostaną resztki ryżu, tak zwana pulpa, którą należy odcedzić od klarownej cieczy przez bardzo gęste sitko (takie jak sitka do parzenia herbaty). W Azji robią to przez ‘pieluchę’, wyciskając z zawiniątka ostatnią kropelkę. Napój należy przelać do szklanej butelki i gotowe. Wytrzyma w lodówce nawet 4-5 dni. To podstawa napoju. Azjaci często na tym kończą, popijając schłodzony w upalne dni. Można poeksperymentować z ryżem brązowym, jaśminowym czy jakąkolwiek inną odmianą. Zawsze wyjdzie, będzie miał tylko nieco inny skład odżywczy i lekko inny smak.

Chociaż nazywany jest często mlekiem, nie ma z nim właściwie nic wspólnego. Jest od niego naturalnie słodszy i bardziej wodnisty. Nie zawiera składników pochodzenia zwierzęcego ani laktozy. Żeby bardziej przypomniał mleko, można pomieszać go z mlekiem kokosowym – to nasza ulubiona wersja. Jeżeli jeszcze doda się odrobinę cukru lub miodu, to już naprawdę miód w gębie.

 

 

 

Brem

W Azji popularny jest też inny napój ryżowy. W Indonezji nazywany jest brem, jednak ma różne nazwy w różnych azjatyckich krajach. To nic innego jak wino zrobione na bazie sfermentowanego ryżu. Ma biało-mętną konsystencje, właściwie taką samą jak wyżej opisane, bezalkoholowe ‘mleko’. O smaku się nie będę rozwodzić, ale… można się przyzwyczaić ? Na pewno nie wypada odmówić, jeżeli gospodarze poczęstują. Robią je oczywiście sami. Alkohol w sklepie jest za drogi. Dlatego nie zdziwcie się, że naleją go Wam z butelki po Sprite, czy Coca-Coli. Kulturalni ludzie piją brem nie z kieliszków czy szklanek, ale z miseczek.

 

 

Niestety nie pokazali nam, jak to ryżowe winko robią, a w Polsce raczej nie ma szans na zakup.

 

Awokado shake

 

 

Ten boski napój nazywany jest szejkiem (shake), koktajlem, smoothie (co jest bardzo mylące, ponieważ w smoothie nie powinno być niczego innego prócz owoców/warzyw, lub ich pochodnych). Najczęściej nazywany jest wietnamskim smoothie. Jak zwał, tak zwał. Awokado shake jest po prostu pyszny!

W Azji piliśmy wiele szejków – głównie owocowych. To najlepsze, co można tam wypić. Owoce smakują 10 razy lepiej niż te z supermarketu w Polsce.  Ananasy, arbuzy, banany, melony… Ich smak w Azji jest nieporównywalnie słodszy, są bardziej soczyste (nawet banany! Szczególnie te małe, zielone). W sumie nie ma się co dziwić, w końcu stamtąd pochodzą. Właśnie przed chwilą ktoś je zerwał z drzewa.  Jakoś nie mieliśmy nigdy ochoty na shake z niesłodkiego awokado. Do czasu, aż zostaliśmy namówieni przez znajomego Balijczyka, żeby chociaż spróbować. Awokado shake nas zaskoczył. Łatwo go przyrządzić w domu. Awokado pewnie nie będzie tak pyszne jak na drugiej półkuli, ale gdy się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.

Jak przyrządzić awokado shake?

Potrzebne będą dwa dojrzałe awokado, 2 i pół łyżki słodkiego, skondensowanego mleka, pół filiżanki pełnego mleka, ¼ filiżanki kruszonego lodu.

Należy przekroić awokado na pół i usunąć pestkę. Pestkę najłatwiej usunąć wbijając w nią ostrze noża, tak by się w niej zagnieździł, po czym przekręcić nóż z pestką w koło. Odchodzi od miąższu jak ta lala (podejrzane w azjatyckim warungu). Następnie łyżeczką wyskrobać miąższ ze skórki i przełożyć do blendera. Dodać mleko, mleko skondensowane i lód. Zmiksować, aż konsystencja będzie tak gładka jak krem. I gotowe! Może awokado shake nie ma najmniej kalorii, ale od czasu do czasu przecież można.

 

 

Jak wybrać dobre awokado?

Najważniejszy dla sukcesu projektu awokado shake, jest wybór z półki takiego awokado, żeby jak najbardziej przypominało to zerwane prosto z drzewa.

W polskich sklepach są w sprzedaży najczęściej dwa rodzaje awokado: Fuerte i Hass. Fuerte ma skórkę zieloną i jest mniejsze, Hass ma skórkę fioletowo-czarną, ale zanim dojrzeje też jest zielonkawe. Dlatego trzeba koniecznie zwracać uwagę, jakiego gatunku awokado egzaminujemy.

Należy sprawdzić trzy rzeczy:

Skórka. Fuerte musi mieć idealnie zieloną skórkę, bez najmniejszych plamek. Czarne plamki oznaczają, że w środku jest zgniłe. Jeżeli Hass nie ma skórki filetowo-czarnej, znaczy, że jest niedojrzałe. Można je kupić, jednak trzeba będzie poczekać kilka dni (4-5), żeby skórka stała się fioletowo-czarna. Jeżeli chcesz przyspieszyć dojrzewanie awokado, włóż je do papierowego worka razem z jabłkiem lub bananem.

Miękkość awokado. Fuerte nie powinno być ani za miękkie, ani za twarde. Jeżeli naciskając na awokado jest ono twarde jak kamień, znaczy, że jest niedojrzałe. Jeżeli nawet po delikatnym naciśnięciu robią się w nim dołki, jest przejrzałe. Hass ma znacznie grubszą skórkę, więc ciężko stwierdzić, czy w awokado jest dojrzałe czy nie. Na pewno jest źle, jeżeli jest miękkie.

Szypułka. Jeżeli szypułka twardo trzyma się awokado, znaczy, że jest jeszcze niedojrzałe. Po łatwym usunięciu szypułki, należy sprawdzić kolor. Jeżeli pod szypułką widać jasno zielony lub żółtawy miąższ, awokado jest dojrzałe. Natomiast gdy widać ciemne plamki, lub brązowawy miąższ, awokado jest przejrzałe lub zgniłe.

Egzotyczne napoje czy egzotyczne desery, shake z awokado to genialny pomysł na ugoszczenie znajomych. Przy okazji, jest bardzo syte, więc wyjdą najedzeni 🙂

 

Bandung

 

 

Bandung to jeden z najdziwniejszych napoi, jaki kiedykolwiek piliśmy. Zaintrygował nas kiedyś w Malezji swoim różowym kolorem i faktem, że pili go praktycznie wszyscy lokalesi w knajpie, w której właśnie usiedliśmy. Kiedy zapytaliśmy, co to takiego, usłyszeliśmy tylko magiczne ‘bandung’. Nic więcej nie udało się nam dowiedzieć, oprócz tego, że to lokalny napój, że jest dobry na upały i bardzo smaczny. Ciekawość zwyciężyła. Zamówiliśmy. Otrzymaliśmy przedziwną miksturę, piekielnie słodką, mleczno-różaną, z kawałkami czarnej, gorzkawej galaretki. Dowiedzieliśmy się później, że jest to tradycyjny napój, którym muzułmanie przerywają całodzienny post podczas ramadanu. Wychylają szklaneczkę bandung o zmierzchu, po czym mogą rozpocząć nocne biesiady. Bandung pije się też zawsze przy szczególnych okazjach.

Przygotowanie:

Na pół litra napoju składa się z 10 mililitrów syropu różanego, 20 mililitrów wody różanej, 40 mililitrów mleka skondensowanego, 120 mililitrów mleka, łyżeczki cukru, 100 mililitrów wody, 100 mililitrów wody gazowanej i 10 mililitrów czerwonego barwnika do żywności w płynie. Taką, dobrze wymieszaną miksturą zalewa się wysokie szklanki z lodem. Na wierzch wkłada się pokrojoną w kostkę czarną galaretkę ziołową. I gotowe.

Róża w muzułmańskiej kulturze

Róża ma wyjątkowe znaczenie dla muzułmanów. Jest symbolem proroka Muhammeda. Jej piękny zapach ma przypominać o nim wiernym. Woda różana jest używana podczas ceremonii pogrzebowych, by przynieść ulgę rozpaczającym. Al-Kaaba, sanktuarium w Mece, najświętsze miejsce dla muzułmanów, jest obmywane różaną wodą. Dlatego woda, syrop oraz wiele innych spożywczych produktów w muzułmańskich krajach ma różany aromat. Natomiast czarna galaretka ziołowa łagodzi bóle żołądka, niestrawność, nudności. Po tak ciężkim i słodkim napoju może się przydać. Galaretkę można kupić gotową w puszkach we wszystkich azjatyckich supermarketach. Ma bardzo dziwny, gorzkawy smak. Jest bardzo popularna w całej, nie tylko muzułmańskiej, Azji.

 

 

Bandung, smaczny, czy nie smaczny, na pewno jest specyficzny. Trzeba spróbować koniecznie. Niestety na to akurat trzeba poczekać do podróży. Woda różana jest łatwo dostępna w Polsce, niestety czarna galaretka nigdzie nieodnaleziona.

 

Sujeonggwa

 

 

Sujeonggwa to popularny napój koreański, popijany podczas wielkich biesiad, czy nawet dużych posiłków. Podyktowane jest to faktem, że wspomaga trawienie i ma zbawienny wpływ na wszelkie  niestrawności. Z drugiej strony zwiększa apetyt, więc często dostaniemy go gratis, zachęcani przez właścicieli, by urządzić sobie w restauracji prawdziwą koreańską ucztę. Wcale o to nietrudno, ponieważ koreańska kuchnia jest naprawdę wyśmienita, a sujeonggwa pasuje do niej jak znalazł.

Przyrządza się ją z wody, suszonego owocu kaki (persymony), cynamonu i imbiru. Czasami dorzuca się kilka orzechów pinii. Może być serwowany zarówno na ciepło, jak i na zimno.

 

 

Ma brązowawy kolor i smakuje trochę jak ostrzejsza wersja naszego świątecznego kompotu z suszu. Można zaskoczyć rodzinę przy wigilijnym stole. 100 gramowa paczka suszonego kaki to koszt około 10 pln.

 

Wedang jahe 

 

 

Wedang jahe to banalnie prosty, orzeźwiający napój, bardzo popularny w Indonezji. To połączenie startego na tarce lub pokrojonego w kostkę imbiru, cukru palmowego, liści pandanu i wody. Składniki podgrzewa się do momentu, aż cukier się roztopi, a woda zacznie wrzeć. Cukier palmowy można zastąpić miodem. Serwuje się go w chłodne wieczory na gorąco, lub mocno schłodzony z lodem podczas upały. Pomimo ostrości imbiru, wedang jahe ma opinię napoju kojącego nerwy, sprzyjającego relaksowi. Z pewnością sprzyja oczyszczeniu jelit i usunięciu toksyn z organizmu.

 

 

Wszystkie składniki można kupić w Polsce, więc wedang jahe można zaparzyć sobie zamiast uspakajających ziółek w obecnych, burzliwych czasach.

 

Badam doodh

 

 

Badam doodh to migdałowy napój, bardzo popularny w Indiach. Jego bazą jest migdałowa pasta,  wymieszana z mlekiem, cukrem i kardamonem. Czasami dodaje się też odrobinę wody różanej. W wersji odświętnej posypuje się odrobiną szafranu.

Pasta migdałowa w Indiach  jest dość tania i ogólnie dostępna w supermarketach. W Polsce również można ją kupić, jednak można też zrobić samemu w domu.

Potrzebne będą:

1 filiżanka mąki migdałowej (130 gram) – do kupienia nawet w Lidlu

½ filiżanki cukru pudru (50 gram)

szczypta soli

1 białko jajka

¼ łyżeczki olejku migdałowego do ciast

Sposób przygotowania:

Należy wsypać mąkę, cukier i sól do pojemnika i dobrze wymieszać widelcem lub mikserem. Dodać białko, olejek migdałowy i zmiksować na gładką masę. Uformować wałeczek, owinąć w folię spożywczą i zamrozić. Po zmrożeniu – pasta jest gotowa do użycia. Można przechowywać w zamrażarce nawet przez dwa tygodnie. Można jej użyć również jako nadzienie do ciast i ciasteczek. Do złudzenia przypomina marcepan.

 

 

W Indiach nie może zabraknąć badam podczas specjalnych okazji, takich jak wesela, ceremonie religijne, czy powitania szczególnych gości. Niemiej jednak serwuje się je również na co dzień. Hindusi doceniają zbawienne działanie migdałów na układ krwionośny. Obniżają ciśnienie i poprawiają krążenie. Pomagają zapobiegać cukrzycy i wspomagają układ nerwowy.

 

 

Podczas podróży warto podglądać, co piją lokalesi. Czasami nawet nie ma tych trunków w menu, a można wyłowić prawdziwe perełki. Jeżeli zasmakują, można wydębić przepis, albo prezentację procesu wytwarzania i odtworzyć produkcję w domu. Może nie zasmakować, można oszaleć z zachwytu. Póki co, wypróbujcie naszych podróżniczych wynalazków – w miarę możliwości w domu, a już koniecznie podczas przyszłych podróży.

 

Jeżeli zainteresowały Was pitne egzotyczne ciekawostki kulinarne, przeczytajcie też:

Owoce: Egzotyczne owoce

Warzywa: Egzotyczne warzywa

Przyprawy: Egzotyczne przyprawy